Strona Dawida Dudka
Podróże z historią w tle...
Aby dotrzeć do Bocas del Toro, łapiemy autobus z Panama City. No może jednak nie tak od razu. Przede wszystkim „łapanie autobusu” to nie jest rzecz banalna w swej istocie. Przede wszystkim wiedzieć trzeba, że w Panama City dworce autobusowe nie są najbardziej widocznymi obiektami w mieście. W gruncie rzeczy to trzeba nieźle się nagimnastykować, aby ustalić po pierwsze, z którego dworca chce się jechać gdziekolwiek, a następnie jaką kampanią autobusową. W końcu! Znajdujemy dworzec. Kupujemy bilety (co też jest dość ciekawe, gdyż kasy otwierane są kilkanaście minut przed odjazdem autobusu) i jedziemy. Nasza podróż potrwa całą noc. Autobus jest wygodny, klimatyzowany. Można się zdrzemnąć. Celem naszym jest leżące jeszcze na kontynencie Almirante. Docieramy do celu o 4.00 nad ranem. Wysiadamy i od razu za 1 dolara łapiemy taksówkę (czy raczej taksówka łapie nas) do przystani promowej. Kupujemy bilety i po około godzinie wraz ze wschodem słońca płyniemy do miasta Bocas del Toro, które leży na wyspie o tej samej nazwie. Gdy docieramy do celu, przezywamy mały szok. Miasto zupełnie inne niż kontynentalna Panama. Jakby bardziej kolonialne, jakby bardziej czyste i bardzo nastawione na turystów. Przede wszystkim zaś – niewielkie. Nasz hotel znajduje się zaledwie kilkadziesiąt metrów od przystani. Czytaj więcej
Jeśli wyobrazić sobie stolicę „republiki bananowej”, to wyobrażenie to byłoby najbliższe Panama City. Leżące nad brzegiem oceanu miasto, już gdy podchodzimy do lądowania, robi niesamowite wrażenie…
Instalujemy się w hotelu. Krótki odpoczynek i planujemy zwiedzanie na jutro. Cel na dziś to zwiedzić chyba najbardziej znaną i najpiękniejszą część Panama City – Casco Viejo. Mamy szczęście, bo dzięki kilku technikom z Biblii Taniego Spania udało nam się znaleźć apartament w samym centrum starego miasta za darmo! J Wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO stare miasto jest po prostu niesamowite. Klimatyczne, z piękną architekturą, szalenie bezpieczne. Niemal każdy budynek tutaj się znajdujący i każdy plac jest zabytkiem. Z najważniejszych wymienić trzeba katedrę, Kościół i klasztor Franciszkanów (wstęp darmowy, a mieści się tutaj muzeum sztuki sakralnej), Kościół La Merced czy też Kościół i klasztor Dominikanów, w którym znajduje się tzw. płaski łuk. Jeśli zaś jesteśmy przy muzeach, to koniecznie warto zajrzeć do Muzeum Historii Kanału Panamskiego i Muzeum Panamy (bardzo skromne, ale warte uwagi). Czas mija tutaj szalenie szybko. Zwiedzamy, spacerujemy, zaglądamy do kawiarni i… pora wracać po zmroku do hotelu. Padamy na łóżko, przed snem pijemy jeszcze kilka kieliszków doskonałego rumu. Czytaj więcej
Dwa tygodnie w Polsce i znów pakujemy walizki. Czeka nas wyjazd niezwykły – celem jest Panama i Kostaryka. Jakoś tak już jest, że najciekawsze wyjazdy zaczynają się w sposób nudny. Pierwszy odcinek naszej podróży wiedzie z poznańskiej Ławicy do Amsterdamu przez Warszawę. Korzystając z kilku technik z Biblii Taniego Latania, kupujemy bardzo tanie bilety. Lecimy naszym narodowym LOT-em. Teoretycznie mogliśmy zakupić bilety nawet za kilka euro, ale po pierwsze wiązałoby się to z koniecznością dojechania autobusem do Berlina, a po drugie czas podróży byłby dłuższy o jeden dzień. Woleliśmy dołożyć po 20 euro na osobę i zamiast 3 dni, być 2 dni w podróży. Najpierw krótki lot do Warszawy. W Polsce robi się zimno. Wsiadając do turbośmigłowego samolotu na poznańskiej Ławicy, uświadomiłem sobie, że nasze kurtki zimowe trzeba będzie gdzieś upchnąć na najbliższe 3 tygodnie. W stolicy godzina oczekiwania na kolejny lot. Samolot do stolicy Holandii jest strasznie zatłoczony – nie ma wolnych miejsc. Boarding trwa w strasznie długo – choć po trosze to nasza wina, bo zasiedzieliśmy się w saloniku business class i ostatnie kilkadziesiąt metrów do gate’u pokonaliśmy, biegnąc. W końcu startujemy. Czytaj więcej
Na Palau spędzamy w sumie 2 tygodnie. Powrót do Polski zaczął się na 4 dni przed odlotem. Bierzemy fenomenalny hotel z prywatną plażą i odpoczywamy. Dzięki Biblii Taniego Spania udało się obniżyć jego cenę o prawie 60%. Pływamy kajakami, odwiedzamy muzeum, szperamy po sklepach z pamiątkami. Czas płynie powoli, wręcz zaczyna wlec się niemiłosiernie. Na Palau wiele rzeczy jest nietypowych. Przykładem najlepszym jest „Internet na kartki”.
Na wyspie jest dwóch dostawców internetu. Ponieważ kraj jest maleńki, wystarczy ustawić kilkanaście nadajników i sygnał dociera do większości mieszkańców. Z drugiej strony nie ma sensu tutaj budować sieci światłowodów – wystarczy internet dostarczany drogą radiową. Cała zabawa polega na tym, że należy iść do sklepu, kupić kartę prepaid (za 2 lub 5 dolarów), która pozwala surfować od 2 do 10 godzin i mamy dostęp do sieci. Taki internet jest szalenie drogi. W ciągu całego pobytu wydaliśmy w sumie jakieś 40 dolarów na prepaidy.
W końcu poranek wyjazdowy. Ostatnie zakupy i busik hotelowy dowozi nas na lotnisko. Międzynarodowy Port Lotniczy Koror to chyba najbardziej niezwykłe lotnisko w tej części świata. Z zewnątrz przypomina tradycyjną chatę tubylców. W środku… no cóż. Powiedzmy, że nie należy ono do najnowszych obiektów pod kątem wyposażenia. Samolotów lata tutaj bardzo niewiele. Idąc do odprawy paszportowej należy niestety zapłacić dość wysoki podatek wyjazdowy. Palau, za to, że opuszczamy kraj, liczy sobie 50 dolarów opłaty wylotowej od osoby. Płacimy 100 USD i po krótkiej kontroli bezpieczeństwa czekamy na samolot. Znów lecimy do Taipei, ale tym razem mamy aż 23 godziny przerwy w podróży. Hotel i od rana zwiedzamy miasto. Znów do samolotu, znów wizyty w business lounge… Po skromnych 13 godzinach meldujemy się w Amsterdamie. Tutaj tylko 4 godziny czekania i przez Frankfurt wracamy do Poznania. Robi się ciemno, gdy samolot linii Lufthansa dotyka kołami pasa na poznańskiej ławicy. Kolejna podróż zakończyła się szczęśliwie, a już za 2 tygodnie lecimy do… Ameryki Środkowej!
Wczesnym rankiem jedziemy do starej przystani rybackiej, która obecnie służy za port, z którego wyrusza 4 razy w tygodniu statek transportowy na Peleliu. Wysiadamy z samochodu (hotel zapewnił nam za darmo podwózkę) i kierujemy się ku niewielkiej łodzi. Wygląda trochę jak miniprom. Służy do dostarczania na Peleliu wszystkiego, co niezbędne do życia mieszkańców. Większość miejsca zajmują beczki z paliwem, kartony z żywnością, jest też sporo zgrzewek piwa. Teoretycznie prom może zabierać 5 pasażerów, ale nikt nie zwraca na to uwagi i w sumie płynie ponad 20 osób. Ruszamy. Podróż zajmuje w sumie 3 godziny. Bilet kosztuje 15 dolarów + dolara za każdy bagaż (plecak, walizka itp.). Czas mija bardzo szybko – płyniemy między pięknymi skalnymi wyspami (Rock Island) znanymi z niemal każdej pocztówki z Palau. Kilka minut po 17.00 dobijamy do przystani na Peleliu i nasz host, którego znaleźliśmy poprzez serwis Airbnb, odbiera nas busem. Czytaj więcej
Poranek budzi nas upałem. Mimo klimatyzacji jest bardzo gorąco. Śniadanie i… nie, nie zwiedzać. Wszak w Polsce zimno, a tutaj upał i piękny basen, palmy i inne takie „gadżety”. Po kilku godzinach lekki obiad i ruszamy zwiedzać Palau. Pierwsze kroki kierujemy do informacji turystycznej. Niestety bardziej pełni ona rolę informacji hotelowej, bo materiałów o samym kraju tutaj jak na lekarstwo. Największe miasto na wyspie można zwiedzić w gruncie rzeczy w maksymalnie godzinę – tyle zajmuje spacer po nim. Po krótkim, ale wyczerpującym, marszu ustalamy plan zwiedzania. Pierwsze kroki kierujemy do muzeum narodowego. Ukryte w dżungli prezentuje historię kraju, głównie w XIX i XX wieku. Obejrzeć można kilka wystaw – całość jest bardzo ciekawa, ale raczej skromna. Bilet kosztuje 10 dolarów. Spędzamy tutaj około 2 godziny i zadowoleni wracamy do „centrum” miasta, które stanowi jedyne w kraju „centrum handlowe”. Zjadłszy obiad, kierujemy się do drugiego muzeum – znacznie ciekawszego. Etpison Museum, bo o nim mowa, to fascynująca instytucja. Jest to muzeum etnograficzne prezentujące kulturę ludów wyspiarskich tej części świata. Pozwala ono także zapoznać się z historią badań etnograficznych na Palau. Wystawy są absolutnie fenomenalne. Eksponaty wyglądają jakby dopiero co wywieziono je z lokalnej indiańskiej wioski, a całość jest opisana w języku angielskim. Nasze zainteresowanie budzą meble ogromne rzeźbione stoły i ławy w kształcie zwierząt. Moją uwagę zwrócił szczególnie gigantyczny aligator. Budynek w którym mieści się ta instytucja to jeden z najbardziej niezwykłych gmachów na Palau. Przed drzwiami ustawiono dwa posągi, mężczyzny i kobiety, podtrzymujące balkon, na którym znajduje się płaskorzeźba przedstawiająca narodziny pierwszych mieszkańców Palau. Zgodnie z mitologią ludów pierwotnie zamieszkujących wyspę pierwsi mieszkańcy nie wiedzieli, w jaki sposób rodzić dzieci i rozcinali sobie brzuchy (co ciekawe mitologia nie rozróżnia płci), w konsekwencji większość dzieci rodziło się martwych. Widząc to, bogowie zesłali pająka, który pokazał ludziom jak należy rodzić. Od tamtej pory pająk odgrywa szczególną rolę w miejscowej mitologii. Czytaj więcej
Pobudka wcześnie rano – w sumie w środku nocy. Po zaledwie godzinie snu, o 3 nad ranem budzik nakazuje zerwać się z łóżka. Szybkie ostatnie pakowanie, ogarnianie się, bo o 4:30 taksówka zabiera nas na lotnisko Ławica w Poznaniu. Pierwszy etap podróży wiedzie przez Monachium do Amsterdamu. Lecimy Lufthansą. Muszę przyznać, że nieco poprawił się serwis pokładowy w tej linii. Jeszcze rok temu na fali cięć kosztów nie można było liczyć na darmowy serwis pokładowy. Teraz dostajemy kawę/herbatę, sok oraz ciastko à la drożdżówka. Nieźle – krok w dobrą stronę. Szybka przesiadka w Monachium i po kolejnych 90 minutach lotu lądujemy w Amsterdamie. Mamy tutaj nocleg w całkiem niezłym hotelu, który zapewnia nam transfer z lotniska. Jest 11.00, gdy się meldujemy, więc mamy cały dzień na zwiedzanie. Pogoda nam sprzyja – niemal 17 stopni, słonecznie. Naszą przechadzkę zaczynamy od rynku, potem szwendając się po zaułkach miasta obserwujemy życie mieszkańców. Jest czas zarówno, aby zajrzeć do dzielnicy Czerwonych Latarni (jak się okazuje wycieczka tutaj i poprzyglądanie się wystawom okiennym, a konkretnie paniom tam stojącym, gwarantuje iż każda kobieta będzie dla nas okazem urody i wdzięku), jak i na spróbowanie miejscowych lizaków i ciastek. Czas mija szybko – wieczorem wracamy do hotelu i padamy na łóżko po intensywnym dniu. Budzimy się znów przy dźwięku budzika. Szybkie śniadanie i na lotnisko. Pierwotnie założyłem sobie, że w ciągu maksymalnie godziny się uwiniemy i półtorej godziny przed odlotem spędzimy w saloniku business class, ale niestety okazało się to mrzonką. Ogromne kolejki do kontroli bezpieczeństwa sprawiają, że niemal 2 godziny schodzi nam na „formalności” lotniskowe. W końcu, zmęczeni siadamy w Business Lounge. Wstęp zapewnia nam karta Priority Pass. Salonik jest raczej skromny, ale z ładnym widokiem. W końcu, godzina 13:30, zaczyna się boarding. Pierwszy raz będę miał okazję lecieć liniami China Airlines. Czytaj więcej